انرژی خورشیدی نور و گرمای تابشی خورشید است که با استفاده از طیف وسیعی از فناوری‌های در حال تکامل مانند گرمایش خورشیدی، فتوولتائیک، انرژی حرارتی خورشیدی، معماری خورشیدی، نیروگاه‌های نمک مذاب و فتوسنتز مصنوعی مهار می‌شود انرژی خورشیدی یک منبع اساسی از انرژی تجدیدپذیر است و بسته به نحوه جذب و توزیع انرژی خورشیدی یا تبدیل آن به برق خورشیدی، فناوری‌های آن به دو دسته خورشیدی غیرفعال و خورشیدی فعال تقسیم می‌شوند. تکنیک‌های خورشیدی فعال شامل استفاده از سیستم‌های فتوولتائیک، انرژی خورشیدی متمرکز و گرمایش آب خورشیدی برای مهار انرژی است. میزان انرژی خورشیدی که می‌تواند توسط انسان استفاده شود با میزان انرژی خورشیدی موجود در نزدیکی سطح کره زمین متفاوت است، زیرا عواملی مانند موقعیت جغرافیایی، زمان از روز، پوشش ابر و سرزمین موجود برای انسان، میزان انرژی خورشیدی قابل استحصال را محدود می‌کند. جغرافیا بر پتانسیل انرژی خورشیدی تأثیر می‌گذارد زیرا مناطقی که به خط استوا نزدیکتر هستند مقدار بیشتری تابش خورشید دارند. با این حال، استفاده از سیستم‌های فتوولتائیک که می‌توانند موقعیت خورشید را دنبال کنند، می‌تواند به‌طور قابل توجهی پتانسیل انرژی خورشید را در مناطقی که از استوا فاصله دارند، افزایش دهد.[۴] تغییر زمان بر پتانسیل انرژی خورشیدی تأثیر می‌گذارد زیرا در طول شب، تابش خورشیدِ کمی برای جذب صفحات خورشیدی در سطح زمین وجود دارد. این امر میزان انرژی را که صفحات خورشیدی می‌توانند در طول یک شبانه‌روز جذب کنند محدود می‌کند. پوشش ابر می‌تواند بر پتانسیل صفحات خورشیدی تأثیر بگذارد زیرا ابرها نور ورودی خورشید را مسدود کرده و نور موجود برای سلول‌های خورشیدی را کاهش می‌دهند.